Interstellar (2014) - Emotional Adventurous Sci Fi Space Trip

டிஸ்கி : படத்தின் கதையைப் பற்றி மூச்சுக்கூட விடாததால் ஸ்பாய்லர்கள் பயமின்றித் தைரியமாக இந்தப்பதிவைப் படிக்கலாம்.

இன்டர்ஸ்டெல்லர் படத்தின் அறிவிப்பு எப்போது வெளியானதோ அப்போதிருந்தே, எனக்கு இந்தப்படத்தின் மீதான எதிர்பார்ப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது. காரணம், படம் எனக்கு மிகப்பிடித்த சயின்ஸ் பிக்சன் ஜானரில் இருக்கிறது என்பது மட்டுமல்ல. படத்தில் வார்ம்ஹோல், டைம் ட்ராவல் போன்ற எனக்குப் பிடித்த சில கான்சப்டுகள் இருப்பதாலும் தான். அது மட்டுமில்லாமல் ஜோனதன் நோலன் எழுதிய இந்தக்கதையைப் படமாக இயக்குவதற்கு ஸ்டீவன் ஸ்பீல்பெர்க் 2006-லேயே விருப்பப்பட்டிருக்கிறார். ஆனால் ஒருசில காரணங்களால் அது முடியாமல் போகப் பிறகு கடைசியில் க்றிஸ்டோபர் நோலனிடமே வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. நோலன் சகோதரர்கள் இருவரும் இணைந்து திரைக்கதை எழுதி வெளிவரும் சயின்ஸ்பிக்சன் படமென்றால் எதிர்பார்ப்பிற்குச் சொல்லவா வேண்டும் ?

இந்தப்படத்தைப் பற்றிப் பார்ப்பதற்கு முன்னால், நோலனின் மற்ற படங்கள் எனக்கு எந்தளவுக்குப் பிடிக்கும் என்று சொல்லிவிடுகிறேன். இன்றுவரையிலும், நான் பார்த்த படங்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த டாப் ஃபேவரிட்/பெஸ்ட் படங்களைப் பட்டியலிடச் சொன்னால் அதில் எப்போதுமே முதலிடத்தைப் பெறுவது "The Prestige (2006)" படம் தான். ஒவ்வொரு முறை பார்க்கும் போதும் ஒரு புது எக்ஸ்பீரியன்ஸ் கிடைக்கும். அப்படிப்பட்ட மேஜிக்கான படம் அது. என்னைப் பொறுத்தவரையில் நோலனின் படைப்புகளில் உச்சமாகக் கருதுவது அந்தப்படத்தைத் தான். அந்தளவுக்குப் பல விஷயங்கள் அந்தப்படத்தில் இருக்கின்றன.

எனக்குப்பிடித்த நோலன் படங்களை வரிசைப்படுத்த வேண்டுமென்றால் அந்த வரிசை கிட்டத்தட்ட இப்படி இருக்கும்.

The Prestige (2006)

Memento (2000)

The Dark Knight (2008)

Following (1998)

Inception (2010)

Batman Begins (2005)

Insomnia (2002)

The Dark Knight Rises (2012)

இதில் இன்டர்ஸ்டெல்லர் எந்த இடத்தைப் பிடிக்கப்போகிறது என்பதை இந்தப்பதிவின் முடிவில் காண்போம்.

படத்தைப் பற்றிப் பார்ப்பதற்கு முன்னால் வார்ம்ஹோல் பற்றியும், ப்ளாக்ஹோல் பற்றியும் கருந்தேள் அண்ணன் எழுதியுள்ள இந்த இரண்டு பதிவுகளையும் அவசியம் படிக்க வேண்டும். மிக மிக அற்புதமாக எல்லோருக்கும் புரியும்படி தமிழில் எழுதப்பட்டுள்ள அறிவியல் கட்டுரைகள் இவை. எனது ரெஃபரன்சிற்காக இங்கே சேமித்து வைத்துக்கொள்கிறேன். இதுவரை படிக்காதவர்கள் அவசியம் படிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன். வார்ம்ஹோல், ப்ளாக்ஹோல் பற்றித் தெரியாதவர்கள் இந்தக்கட்டுரைகளைப் படித்துக் கொஞ்சம் தெரிந்துகொண்ட பின்பு படத்தைப் பார்த்தால் இன்னும் அதிகமாக ரசிக்கலாம்.
http://karundhel.com/2014/02/interstellar-time-travel.html
http://karundhel.com/2014/02/interstellar-black-holes.html

படம் ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்க்கையில், விசுவலாக மிகப்பெரிய திருப்தியைக் கொடுத்தது. வார்ம்ஹோல், வேற்றுக்கிரகங்கள், ஸ்பேஸ் ஸ்டேஷன் என ஒவ்வொன்றுமே சிலிர்க்க வைக்கும் விசுவல் ட்ரீட்டாக அமைந்து படத்தைப் பெரியளவில் உயர்த்திப் பிடிக்கிறது. எமோஷனலாகவும் படம் அருமையாக இருந்தது. அப்பா-மகள் பாசத்தைக் கொஞ்சம் அதிகமான எமோஷனலுடனே காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார். நோலனின் படத்தில் இது கொஞ்சம் புதிய விஷயம் தான். அதேபோல மற்ற படங்களில் எல்லாம் இல்லாதவகையில், இந்தப்படத்தில் ஒருசில இடங்களில் புன்னகைக்க வைக்கும் அளவுக்கு லேசான ஹுமர் இருக்கிறது. அதுவுமே புதிய விஷயம் தான்.

படம் ஆரம்பத்திலிருந்து கடைசிவரை ஒரு நல்ல சயின்ஸ்பிக்சன் அட்வெஞ்சரஸ் ட்ரிப்பாக, விசுவல் ட்ரீட்டாக இருக்கிறது. நோலன் படம் என்று சொன்னால் அதில் ஒருசில அம்சங்கள் தவறாமல் இடம்பெறும். அப்படிப்பட்ட நோலனின் ட்ரேட்மார்க் காட்சிகள் அனைத்தும் இந்தப்படத்திலும் இருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு,

1.படத்தின் இடையில் வரும் ஒரு முக்கியமான காட்சியோ, வசனமோ படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே சொல்லப்பட்டுவிடும். உதாரணத்திற்கு, "Are you watching closely" இந்த வசனத்தைக் கேட்டவுடனே உங்களுக்குப் புல்லரித்தால் அதுதான் நோலனின் அறிவுஜீவித்தனம். அந்த வசனத்தைக் கேட்டவுடனேயே 'The Prestige' மொத்தப்படமும் கண் முன்னால் விரிகிறதல்லவா ? அப்படி ஆரம்பத்தில் வரும் அந்தக் காட்சியோ, வசனமோ வெகுசாதாரணமாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அதுவே படத்தில் மறுபடியும், சரியான இடத்தில் வரும்போது அது வேறு ஒரு பரிமாணத்தைக் கொடுக்கும். நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும். அதேபோன்றதொரு வசனம் இந்தப்படத்திலும் உண்டு. படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே வரும் அந்த வசனம் தான் படத்தின் முடிவும் கூட. நோலனின் தீவிர ரசிகர்கள் வெகு எளிதாக யூகித்துவிடக்கூடிய அம்சமும் கூட.

2.மற்றொரு முக்கியமான ட்ரேட்மார்க் அம்சம். படத்தின் கதையில், ஒரே நேரத்தில் வெவ்வேறு இடங்களில் நடக்கும் காட்சிகளை அடுத்தடுத்து பேரலலாகக் காண்பித்து ரசிகர்களின் எமோஷனலை அதிகரிப்பது. நோலனின் மேக்கிங்க் ஸ்டைலில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஓர் அம்சமும் கூட. நோலனின் எல்லாப் படங்களிலுமே இந்தவகையான எடிட்டிங்கைப் பார்க்கலாம். இன்சப்ஷன் படத்திலும், ப்ரெஸ்டீஜ் படத்திலும் இந்தப் பேரலல் எடிட்டிங் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருக்கும். நோலனின் ஒவ்வொரு படத்தின் க்ளைமாக்சுமே இந்தவகையான எடிட்டிங்கில் தான் அமைந்திருக்கும். இன்னும் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள இந்த வீடியோவைப் பாருங்கள்.

இந்த Cross cutting parallel action editing இந்தப்படத்திலும் மிக முக்கியமான அம்சமாக இடம்பெறுகிறது.

3.நோலனின் ஒவ்வொரு படத்திலும், ஏதேனும் ஓர் இசைக்குறிப்புப் படம் நெடுகிலும் அவ்வப்போது பிண்ணனியில் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கும். இந்தப்படத்தில் வரும் அந்தப் பிண்ணனி இசையைக் கீழே இருக்கும் யூட்யூப் லிங்கில் கேட்கலாம். ஹான்ஸ் சிம்மரின் அதகளத்தை உணருங்கள்.

இதைத்தவிரக் கதையமைப்பிலும், கதாபாத்திர உருவாக்கத்திலும் ஏகப்பட்ட ட்ரேட்மார்க்குகள் உள்ளன. ஆனால் அவற்றைப் பற்றியெல்லாம் இப்போது விவாதித்தால் அது இண்டர்ஸ்டெல்லர் படத்திற்கு ஸ்பாய்லர்களாய் அமைய வாய்ப்பிருப்பதால், இன்னொரு பதிவில் ஸ்பாய்லர் அலெர்ட்டுடன் விரிவாகப் பார்க்கலாம்.

திரைக்கதை முழுவதுமே நோலனின் டைரக்டர் டச் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. படம் பார்க்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒவ்வொரு காட்சியும் இது நோலன் படம் என்று வலியுறுத்திக்கொண்டே இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு படத்தின் முடிவிலும் இருக்கும் அந்த ட்விஸ்ட் இந்தப்படத்திலும் இருக்கிறது. மெமண்டோ, ப்ரெஸ்டீஜ், ஃபாலோயிங் போன்ற படங்களிலெல்லாம் படம் எந்தப்புள்ளியில் இருந்து ஆரம்பிக்கிறதோ அந்தப்புள்ளியிலேயே வந்து முடியும். கதை ஒரு சுற்று சுற்றிவந்து அந்தப்புள்ளியில் ஒரு முழுமை பெறும். அதேதான் இந்தப்படத்திலும் நடக்கிறது. (இதற்கு மேல் பேசினால் ஸ்பாய்லர் வந்துவிடும் என்பதால் அடுத்த விஷயத்திற்கு நகர்ந்துவிடுவோம்)

படத்தின் பிண்ணனி இசையில் ஹான்ஸ் சிம்மர் கலக்கியிருக்கிறார். படத்தைப் பலமடங்கு உயர்த்திப் பிடிப்பதில் பிண்ணனி இசை ஒரு முக்கியப்பங்கு வகிக்கிறது. நல்ல சவுண்ட் சிஸ்டம் உள்ள ஒரு தியேட்டரில் படம் பார்த்தால் அந்த விசுவல்களும், பிண்ணனி இசையும் சேர்ந்து நம்மை வேறொரு உலகிற்கே அழைத்துச்செல்வதை உணரமுடியும். அந்தளவு பிரமாதப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

இதுவரை படத்தில் எனக்குப் பிடித்த விஷயங்களாகவே சொல்லிக்கொண்டு வந்தேன். இனி படத்தில் எனக்கு ஏமாற்றங்களை அளித்த விஷயங்களைப் பற்றிப்பார்ப்போம்.

ஆரம்பத்தில் இண்டிபெண்டண்ட் ஃபிலிம்மேக்கராக இருந்த நோலன் தனது படத்திற்காக எதையுமே காம்ப்ரமைஸ் செய்துகொண்டதில்லை. ரசிகர்களுக்குப் புரிய வேண்டுமே என்பதற்காக எந்த சீனையும் விளக்கிச் சொன்னதில்லை (Spoon Feeding). இதற்கு நல்லதொரு உதாரணம் மெமண்டோ. நான்-லீனியர் என்ற திரைக்கதை உத்தியை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு ரசிகர்களைத் தலையைப் பிய்த்துக்கொள்ள வைக்க நோலனால் மட்டுமே முடியும். பல்ப் ஃபிக்சனில் குவண்டின் நான்-லீனியரை மிக அற்புதமாக உபயோகித்திருந்தாலும், மெமண்டோ தான் நான்-லீனியர் திரைக்கதை தேவைப்படுவதற்கான கதையைக் கொண்டிருந்தது. படம் பார்த்து முடித்ததும் உடனே நம் மூளையைக் கசக்கி யோசிக்க வைத்தது. படம் பார்க்கும் நம்மையும்  short term memory loss நோயாளியாக்கியது. எந்த ஓர் இடத்திலும் ஸ்பூன் ஃபீடிங் காட்சிகள் இருக்கவே இருக்காது.

ஆனால் அதுவே பிற்காலத்திய படங்களைப் பார்த்தால் நோலன் கொஞ்சம் காம்ப்ரமைஸ் செய்துகொண்டு ரசிகர்களுக்குப் பிடிக்கிற மாதிரியான, புரியும்படியான காட்சிகளை அமைக்க ஆரம்பித்தார். என்னைக் கேட்டால் இன்சப்ஷன் படமே கூட இம்மாதிரியான ஸ்பூன் ஃபீடிங் படம் தான். அதே போல ஆரம்பகாலத்தில் கதையில்/கான்சப்டில் மட்டும் கவனம் செலுத்திய நோலன், பிற்காலத்தில் கமர்சியல் அம்சங்கள் அதிகமாக இருக்கும்படி பார்த்துக்கொண்டார். அதற்குமே கூட இன்சப்ஷன் படத்தை ஆரம்பமாகக் கருதலாம். அது "The Dark Knight Rises" படத்தில் இன்னும் வளர்ச்சி பெற்று இப்போது உச்சத்தைத் தொட்டிருக்கிறது. இதற்குக் காரணம் என்னவென்று சின்னப்பிள்ளை கூடச்சொல்லிவிடும்.

ஹாலிவுட்டில் ஸ்டுடியோக்கள் வைத்தது தான் சட்டம் என்று எல்லோருக்கும் தெரிந்திருக்கலாம். அதன் பிடியில் சிக்கிச் சீரழிந்த நல்ல இயக்குனர்கள் ஏராளம். சுதந்திரமாக, தான் படமாக எடுக்க நினைத்ததை அப்படியே எடுப்பது நோலன் போன்ற பெரிய இயக்குனர்களுக்கே சவாலாக இருக்கிறதென்றால் இந்த ஸ்டுடியோக்களின் கிடுக்குப்பிடி எப்படி என்று தெரிகிறதல்லவா. ஆனாலும் ஸ்டுடியோக்களுக்கு வளைந்துகொடுக்கும் அதே நேரத்தில் தன்னால் முடிந்தவரை தனது அக்மார்க் முத்திரைகளைப் படத்தில் நுழைத்து விடுகிறார். இருந்தாலுமே இந்தப்படத்தில், ஸ்டுடியோக்களின் பிடியில் சிக்கிக்கொண்டு PG-13 பிளாக்பஸ்டர் கொடுத்தாக வேண்டிய கட்டாயம் அவரைப் பாடாய்ப்படுத்துவதை அப்பட்டமாகப் பார்க்க முடிகிறது.

இந்தப்படத்தில் மிகமுக்கியமான சயின்ஸ்பிக்சன் கான்சப்டாகச் சொல்லப்பட்டிருப்பது வார்ம்ஹோல் மற்றும் அதைச்சுற்றி நடக்கும் கால வித்தியாசம் போன்றவை தான். வார்ம்ஹோல் பற்றிப் பல ஆராய்ச்சிகளை நடத்தியிருக்கும் அறிவியல் அறிஞர் கிப் தோர்ன் இந்தப்படத்தில் வேலை செய்திருக்கிறார். அவரின் ஆலோசனைக்கேற்ப தான் படத்தின் ஸிஜி வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவருடைய கருத்துக்களை மையமாக வைத்துத்தான் வார்ம்ஹோல் பற்றிய காட்சிகளும் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

ஆனால் புதிதாக எதுவுமே இல்லை. வார்ம்ஹோல் என்றால் என்ன என்று அவர்களே படத்தில் விளக்கம் கொடுக்கிறார்கள். ஒரு சாதாரண மனிதனுக்கு எந்தளவுக்கு வார்ம்ஹோல் பற்றிய அறிவு இருக்குமோ அதைத்தான் படத்திலும் காண்பிக்கிறார்கள். அதைத்தாண்டிப் புதியதாக எந்தவொரு கற்பனையும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. வார்ம்ஹோல் அருகே செல்லும்போது காலம் கண்டபடி இயங்கும். பூமியில் நடக்கும் காலத்திற்கும் வார்ம்ஹோல் அருகே செல்லும்போது நடக்கும் காலத்திற்கும் இடையே ஏகப்பட்ட வித்தியாசங்கள் உண்டு. அங்கே ஒரு மணி நேரம் செலவிடுவது என்பது பூமியில் 7 வருடங்களுக்குச் சமம் போன்ற காட்சிகளெல்லாமே ஏற்கனவே தெரிந்த விஷயங்கள் தான்.

இங்கே நமது தளத்திலேயே கூட இதுபோன்ற ஒரு கால மாற்றத்தைப் பற்றி விரிவாகப் பார்த்திருக்கிறோம். இங்கே க்ளிக் பண்ணிப் படிக்கலாம்.

இதைத்தவிரவும் முக்கியமான கான்சப்டுகளாகக் காட்டப்பட்ட மூன்றாவது பரிமாணம், ஐந்தாவது பரிமாணம் எல்லாமே ஏற்கனவே பல படங்களில் காட்டப்பட்ட ஒரு விஷயம் தான். அதில் எந்தவொரு மாற்றமும் இல்லாமல் அப்படியே அந்த விஷயத்தைப் படத்தில் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். அவ்வளவு தான். அந்தக்காட்சிப்படுத்தல் தான் படத்தில் அற்புதமாக, மனதைக் கொள்ளை கொள்ளும்படி இருந்ததே தவிர, அந்தக் கான்சப்டுகளில் ஏதும் புதுமை இல்லை. படத்தின் கதையில் எந்தெந்த இடத்திலெல்லாம் அறிவியல் கான்சப்டுகள் தேவைப்படுகிறதோ அங்கெல்லாம் ஒன்றைப் புகுத்தி திரைக்கதை எழுதியுள்ளார்கள்.

இதைவிட நான் பார்த்த பல லோ பட்ஜட் படங்களில் அருமையான சயின்ஸ்பிக்சன் கான்சப்டுகள் மிக அருமையான கற்பனையுடன் வித்தியாசமாகக் காட்டப்பட்டிருக்கின்றன. அந்தப் படங்களையெல்லாம் கூடியவிரைவில் நம் தளத்திலேயே விரிவாகப் பார்க்கலாம்.

இன்னும் தெளிவாகப் புரியவேண்டுமென்றால், மெமண்டோ படத்தை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். அதில் ஷார்ட் டெர்ம் மெமரிலாஸ் என்பது வெறும் ஒரு கான்சப்ட். அதை மட்டுமே சொல்லியிருந்தால் நமக்கு எவ்வளவு போரடித்திருக்கும். ஆனால் நம்மையும் ஷார்ட் டெர்ம் மெமரிலாஸ் நோயாளியாக்கும் அளவுக்கு அதில் கதையும், திரைக்கதையும் இருந்ததல்லவா. அதேபோல ப்ரெஸ்டீஜ் படத்தை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். மேஜிக் என்பது ஒரு சாதாரணக் கலை. அவ்வளவுதான். ஆனால் படமே மேஜிக்காய் அமைந்து நம்மை ஆரவாரப்படுத்தியது அல்லவா.

கனவு என்பது நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒரு விஷயம் தான். தினமும் நாம் கனவு கண்டாலும் அதற்கு மேல் அதைப்பற்றி நாம் யோசிப்பதில்லை. கனவு என்பது நம் ஆழ்மனதில் பொதிந்திருக்கும் நினைவுகள் என்றும், கனவு காணும் நேரத்தைவிடக் கனவுக்குள் இருக்கும் நேரம் அதிகமாக இருக்கும் என்றும் மட்டும் தான் சாதாரண ரசிகர்களாகிய நமக்குத் தெரியும். ஆனால் கனவுக்குள் கனவு, அதற்குள் ஒரு கனவு என்ற வித்தியாச சிந்தனை நோலனுக்கு மட்டுமே தோன்றும். (இந்த இடத்தில், வசதியாக paprika-2006 படத்தை மறந்துவிடுவதே நோலன் ரசிகர்களாகிய நமக்கு நல்லது)

அப்படி ஒரு சாதாரண கான்சப்டை அசாதாரணமாக மாற்றும் நோலனின் மேஜிக் இந்தப்படத்தில் இல்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் இந்தப்படத்தில் காட்டப்படும் எல்லா அறிவியல் கான்சப்டுகளுமே மேலோட்டமாகத்தான் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. சில அறிவியல் கான்சப்டுகள் உண்மைக்குப் புறம்பாக இருப்பதைப் பற்றியும் விமர்சனங்கள் எழுந்துவருகின்றன. ஒரு நோலனின் தீவிர ரசிகனாக (நன்றாகக் கவனியுங்கள். கண்மூடித்தனமான ரசிகன் இல்லை) என்னால் இந்த ஏமாற்றத்தைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை.

இந்தப்படத்தைப் பற்றிப் பேசுவதற்கு இன்னும் ஏகப்பட்ட விஷயங்கள் இருக்கின்றன. இன்னும் சில நாட்கள் செல்லட்டும். ஸ்பாய்லர் அலெர்ட்டுடன் விரிவாக இன்னொரு முறை இந்தப்படத்தைப் பற்றி விவாதிக்கலாம். முடிவாக, இந்தப்படம் பொதுவான சினிமா ரசிகர்களுக்குத் திருப்தி அளிக்கக்கூடிய படமாக இருக்கலாம். நோலனின் தீவிர ரசிகர்களுக்குக் கொஞ்சம் ஏமாற்றத்தைத் தரக்கூடியதாகவே இருக்கிறது. அட்லீஸ்ட் எனக்கு.

எனக்குப் பிடித்த நோலனின் படவரிசையில் இந்தப்படம் கண்டிப்பாக டாப்-3 க்குள் கூட நுழைய முடியாது. ப்ரெஸ்டீஜ், மெமண்டோ படமே இன்னும் பல வருடங்களுக்கு என்னை ஆக்கிரமிக்கும் படங்களாக இருக்கும். நோலனின் சிறந்த படம் இண்டர்ஸ்டெல்லர் இல்லையென்றாலும், மோசமான படமும் இல்லை. கண்டிப்பாக அந்த விசுவல்களுக்காவே படத்தை நல்ல ப்ரொஜக்சன், சவுண்ட் சிஸ்டம் உள்ள தியேட்டரில் பார்க்க வேண்டும். நானும் அதுபோன்றதொரு நல்ல தியேட்டரில் இன்னொருமுறை பார்ப்பேன் என்றே நினைக்கிறேன்.

Interstellar (2014) - Mankind was born on Earth. It was never meant to die here.

பின்குறிப்பு : படத்தில் சொல்லப்படும் சில 'கருத்து கந்தசாமி' டைப் கருத்துக்களை வைத்து நோலனின் படம் சிறந்த படம் என்று ஜல்லியடிக்க முடியாது என்பதால் அவற்றைப்பற்றி இங்கே எதுவும் சொல்லவில்லை. அதனால் அவற்றைப்பற்றி ஏன் சொல்லவில்லை என்று தயவுசெய்து கேட்காதீர்கள் அன்பர்களே. :)