2 - சூப்பர் கான்செப்ட்களும் சொதப்பல் படங்களும்

முந்தைய பகுதி

இதற்கு முந்தைய பகுதியில் நல்ல கான்சப்டுகளை எப்படி சொதப்பலான படங்களாக எடுக்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றிப் பார்த்தோம். இனிவரும் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் தொடர்ந்து இம்மாதிரியான சொதப்பலான படங்களைப் பற்றிப் பார்க்கலாம் என்றும் சொல்லியிருந்தேன். ஆனால் அதற்குப் பிறகு சோம்பேறித்தனம் முற்றிவிட்டதால் இப்படி ஒரு தொடர் ஆரம்பித்ததையே மறந்துபோனேன். இப்போது சமீபத்தில் அப்படி ஒரு சொதப்பலான படத்தைப் பார்க்க நேர்ந்த காரணத்தால் இத்தொடருக்குப் புத்துயிர் கொடுத்து மறுபடியும் ஆரம்பிக்கலாம் என்ற எண்ணத்துடன் இதோ இன்றைய பகுதி.

இன்றைய படம் எப்படி இருந்தது என்பதைப் பற்றிப் பார்ப்பதற்கு முன்பாக ஒரு விடயம். 2 அல்லது 3 வயதுவரையுள்ள பக்கத்து வீட்டுக்குழந்தைகளைக் கவனத்திருக்கிறீர்களா ? அவர்களின் சேட்டைகளை ரசித்திருக்கிறீர்களா ? இன்னதான் சேட்டை செய்யப்போகிறார்கள் என்று யூகிக்கவே முடியாத அளவுக்கு ரொம்ப ஹைபர் ஆக்டிவாக துருதுருவென்று எதையாவது செய்துகொண்டே இருப்பார்கள். மிக அழகாகச் சிரிப்பார்கள். அந்த அழகிய சிரிப்பைக் கண்டு ரசிக்கவே இரண்டு கண்களும் போதாது. அவ்வளவு ரம்மியமாக இருக்கும். அதேசமயம் அவர்கள் கக்கா போய்விட்டால் என்ன செய்வார்கள் ? சுத்தம் செய்வதற்கு யாரும் இல்லையென்றால், அப்படியே அதே இடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு அந்த அசுத்தத்தில் கையை வைத்து அப்படி இப்படி என்று கோடு போட்டு விளையாடுவார்கள். இன்னும் ராவாகச் சொல்வதென்றால் உழப்பு உழப்பென்று உழப்பி அந்த இடத்தையே ரணகளப்படுத்திவிடுவார்கள். சிலசமயம் உழப்பிய கையையே எடுத்து வாயில் வைக்க முயற்சி செய்வார்கள். பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் நம்மால் எதுவுமே செய்யமுடியாது. "அய்யே அப்டியெல்லாம் பண்ணாதே.. ச்சேய்.. உவ்வே.. " என்று அந்தக்குழந்தையின் அம்மாவைக் கூப்பிட முயற்சி செய்வோம்.

இன்றைக்கு நான் பார்த்த படமும் அப்படித்தான் இருந்தது. க்ளைமாக்சுக்கு முன்புவரை அருமையாகச் சென்ற படம், க்ளைமாக்சில் அந்தக்குழந்தையைப் போல உழப்பு உழப்பென்று உழப்பி வைத்து ரணகளப்படுத்திவிட்டார்கள். 'ஏய்யா.. நல்லா போய்க்கிட்டிருக்கற படத்தை இப்புடிப் போட்டு உழப்புறே' என்று அந்தப்படத்தின் இயக்குனரை நினைத்து புலம்ப வைத்துவிட்டார்கள். நான் பார்த்த அந்தப்படம்,

Anna (2013) - "Mindscape" (original title)

Mindscape என்ற பெயரே படம் எப்படிப்பட்டது என்பதைத் தெளிவாகக் கூறி சுவாரசியத்தை ஏற்படுத்துகிறது. படத்தின் கதை மனித நினைவுகளைப் பற்றியது. நாம் பிறந்தது முதல் இன்று இதைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் வரை நடந்த அத்தனை சம்பவங்களும், நம் மூளையில் நினைவுகளாகச் சேமிக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனால் அதில் அத்தனை சம்பவங்களும் நமக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதா என்பது சந்தேகமே. ஒருவேளை அந்த நினைவுகளையெல்லாம் மறுபடியும் ஞாபகப்படுத்திக்கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தால் ? அந்த நினைவுகளையெல்லாம் பார்க்கக்கூடிய சந்தர்ப்பம் ஒருவருக்குக் கிடைத்தால் ?

ஜான் வாஷிங்க்டன் (John Washington) ஒரு மெமரி டிடெக்டிவ் (Memory Detective). அதாவது மக்களின் மனசைப் படிக்கத் தெரிந்த ஒரு டிடெக்டிவ். ஒருவரின் நினைவுகளுக்குள் புகுந்து, அவருக்குத் தேவையான நினைவை மறுபடியும் மீட்டெடுத்து அதை வைத்து கேஸ்களை ஆராய்கிற திறமை வாய்ந்த ஒருசில டிடெக்டிவ்களுள் இவரும் ஒருவர். உலகில் ஒருசிலருக்குத்தான் இந்த வரம் கிடைக்கப் பெற்றிருக்கிறது. இதை வைத்து என்னவெல்லாம் செய்யலாம் ?

உதாரணத்துக்கு, ஒரு கொலையாளியை எடுத்துக்கொள்ளலாம். அவன் யாரோ ஒருவரைக் கொலை செய்துவிட்டு, பல மில்லியன் டாலர் பணத்தை எங்கோ ஓரிடத்தில் ஒளித்துவைத்துவிட்டு, தான் கொலை செய்யவே இல்லை என்று சாதிக்கிறான் என்று வைத்துக்கொள்வோம். நமது ஹீரோ ஹாயாகச் சென்று அவனுடைய நினைவுகளை ஆராய்ந்து அந்தக்கொலை சம்பவம் பற்றிய நினைவுகளை மட்டும் தேடி எடுத்து, அதை கோர்ட்டில் ஒரு சாட்சியமாக அளிக்கலாம். அதைவைத்து கோர்ட் அவனுக்குத் தண்டனை அளிக்கும். அவன் ஜெயிலுக்குப் போனபின்பு அந்த பல மில்லியன் டாலர் பணம் எங்கிருக்கிறதோ, அங்கு சென்று அதை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு சொகுசாக வாழலாம். இதில் ஒரு முக்கியமான பிரச்சனை என்னவென்றால், அந்தக் கொலையாளியின் நினைவுகளெல்லாம் உண்மையாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. இதை இன்னும் தெளிவாகச் சொல்வதற்கு ஒரு உதாரணத்தைப் பார்ப்போம்.

நான் கல்லூரியில் படிக்கும்போது பல சம்பவங்கள் நடந்திருக்கின்றன. அதில் பல நினைவுகளை நான் எனக்கேற்றபடி மாற்றிக்கொண்டு தான் வாழ்ந்துவருகிறேன். ஆண்களிடம் உள்ள ஒரு மிகப்பெரிய குறை என்னவென்றால், அவர்கள் மனதுக்குப் பிடித்த பெண்ணிடம் பேசுவதற்கு மட்டும் அவர்களுக்கு ரொம்ப நாள் எடுக்கும். எவ்வளவு பெரிய அழகியாக இருந்தாலும் சரி, வாயாடியாக இருந்தாலும் சரி அவர்களுடனெல்லாம் சரிக்கு சரி சமமாக நின்று பேசிவிடுவார்கள். ஆனால் அவர்களுக்குப் பிடித்த பெண்ணுடனோ அல்லது காதலிக்கும் பெண்ணுடனோ மட்டும் முதன்முதலில் பேச்சை ஆரம்பிப்பதற்கு, ஒரு ஹாய் சொல்லுவதற்குக் கூட அந்தத் தயங்கு தயங்குவார்கள்.

நானும் அப்படித்தான் எனக்குப்பிடித்த பெண்ணுடன் பேசுவதற்கு பல முறைகள் தயங்கியிருக்கிறேன். அப்படியே தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு சென்றாலும் வாயிலிருந்து வெறும் காத்து தான் வரும். அப்படியும் தைரியப்படுத்திக் கொண்டு பேசினால் அந்தப்பெண் பேசமாட்டாள். நம்மைவிட அதிகம் பயந்தவளாக இருப்பாள். அல்லது அடப்பு (பல்பு) கொடுப்பாள். இப்படி சொதப்பல்களின் மொத்த உருவமாகத்தான் அந்தக்காலகட்டம் இருந்தது. இப்படி நான் சொதப்பு சொதப்பென்று சொதப்பும்போதெல்லாம் என் கூடவே இருக்கும் தளபதிகளான என் நண்பர்கள் பயங்கரமாகக் கலாய்ப்பார்கள். இந்தப்பதிவின் ஆரம்பத்தில் குழந்தையின் உழப்பைப் பற்றிச் சொன்னேனே அதுகூட என் தளபதி ஒருவன் என்னை கலாய்த்தது தான். :)

அந்த சொதப்பல்களில் பல சொதப்பல்கள் நல்ல நினைவுகளாகத்தான் இருக்கும். இப்போது நினைத்தாலும் சிரிப்பு வரவழைக்கக் கூடியவையாக இருக்கும். ஆனால் ஒரு சில சொதப்பல்கள் மனதுக்குச் சங்கடத்தையும், வலியையும் தரக்கூடியவை. அப்படிப்பட்ட நினைவுகளையெல்லாம் மனதின் ஆழத்தில் போட்டு புதைத்துவிட்டு, அதே சம்பவங்கள் நல்லபடியாக முடிந்தமாதிரி நினைத்துக்கொண்டு அந்த நினைவுகளை மட்டும் சேமித்துவைத்துக் கொள்வேன். அதனால் எப்போது அந்த சம்பவத்தை நினைத்தாலும் நல்ல நினைவு மாத்திரமே நினைவுக்கு வரும். உண்மையான நினைவு உள்ளுக்குள் மறைந்து கிடக்கும்.

இப்போது யாராவது ஒரு மெமரி டிடெக்டிவ் என் மனதுக்குள் நுழைந்து என் கல்லூரிக்கால நினைவுகளை ஆராய்ந்தால் ஒரே பசுமையாக இருப்பதாகத்தான் நினைத்துக்கொள்வார். ஆனால் உண்மையான நினைவுகள் பாலைவனம் என்பதை அவர் அறியமாட்டார். இதை எதற்குச் சொல்லவந்தேன் என்றால், படத்திலும் அப்படி தவறான, உண்மையில் நடக்காத நினைவுகளை வைத்து மெமரி டிடெக்டிவை ஏமாற்றுவதற்கும் வாய்ப்பிருக்கிறது இல்லையா..?

இதெல்லாம் இந்த மெமரி டிடெக்டிவிற்கு உள்ள பிரச்சனைகள். அதேபோல வேறு ஒருவரின் நினைவுகளை ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கும் போது அந்த டிடெக்டிவின் சொந்த நினைவுகளும் குறுக்கிட்டு அவருடைய உயிருக்கும், மனதுக்கும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம். ஜானுடைய மனைவி தற்கொலை செய்துகொண்டதால், அந்த நினைவு அவனை அதிகமாகப் பாதிக்கிறது. வேறொருவரின் நினைவுகளை ஆராய்ந்துகொண்டிருக்கும்போது இடையில் வந்து விசாரணையைத் தடுக்குமளவுக்கு அவனைப் பாதிக்கிறது. இதனால் அவனுக்குத் தொழில் ரீதியாகவும் பிரச்சனைகள் ஏற்பட்டு பணப்பிரச்சனை ஏற்படுகிறது.

இப்படி வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் ஜானுக்கு, அவனுடைய பாஸ் செபாஸ்டியன் மூலம் ஒரு கேஸ் கிடைக்கிறது. ஆன்னா (Anna) என்ற 16 வயதுப்பெண் பணக்காரப் பெற்றோருக்கு மகள். அளவுக்கு அதிகமான அறிவுடையவள் ஆனால் பிரச்சனைக்குறியவள். அவளுக்கு என்ன வேண்டுமென்று அவளுடைய பெற்றோரால் கூட தீர்மானிக்க முடியவில்லை. திடீரென ஆன்னா ஒரு வாரமாகச் சாப்பிடாமல் வீட்டிலிருந்தபடியே பட்டினிப்போராட்டம் நடத்துகிறாள். அவளுடைய பெற்றோர் என்னென்னவோ முயற்சி செய்தும் அவர்களால் ஆன்னாவைச் சாப்பிடவைக்க முடியவில்லை. அவளுக்கு என்ன வேண்டுமென்றும் அவர்களால் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை.

கடைசி முயற்சியாக ஜானை அணுகி, அவள் மனதில் உள்ள நினைவுகளை ஆராய்ந்து, அவளுக்கு என்ன பிரச்சனை என்பதைக் கண்டுபிடித்து, அவளைச் சாப்பிடவைக்க வேண்டும் என்று கோருகிறார்கள். அந்த சவாலை ஏற்றுக்கொண்டு ஆன்னாவைப் பார்க்கவரும் ஜான் அவளைச் எப்படி சாப்பிட வைத்தான் ? அவளுடைய நினைவுகளை ஆராயும்போது ஆன்னா பல சிக்கல்கள் நிறைந்த பெண்ணாகத் தெரிகிறாள். உண்மையில் அவளுக்கு என்ன ஆனது ? அவள் உண்மையில் ஒரு சைக்கோவா ? இல்லை மற்றவர்களால் தண்டிக்கப்பட்ட அப்பாவிப் பெண்ணா ? என்பது தான் படத்தின் கதை.

அடித்து துவம்சம் செய்து அதகளம் பண்ணியிருக்க வேண்டிய கதைக்களம். நினைவுகளை ஆராய்தல் என்கிற கான்சப்டே ஆர்வத்தைத் தூண்டுகிற ஒரு கான்சப்ட். இதை வைத்துக்கொண்டு எப்படிப்பட்ட ஒரு அருமையான சைக்கலாஜிகல் த்ரில்லர் படத்தைக் கொடுத்திருக்கலாம். நோலனிடம் கொடுத்திருந்தால் மற்றுமொரு இன்செப்ஷனைக் கொடுத்திருப்பார். ஆடியன்சைத் தன் கதைக்களத்தில் புகுத்தி, ஆடியன்சின் மனதிலுள்ள நினைவுகளையே ஆராய்ந்து, நம்மையே நமக்கு அடையாளம் காட்டியிருப்பார். ஆனால் இந்தப்படம் அப்படியெல்லாம் இல்லாமல் வெகுசாதாரணமாகச் செல்வதும், உப்புச்சப்பில்லாத ஒரு க்ளைமாக்சைக் கொண்டிருப்பதும் மிகுந்த வருத்தத்தைத் தருகிறது.

நோலன் ரசிகர்கள் வெகு எளிதில் இந்தப்படத்தின் க்ளைமாக்சை யூகித்துவிடலாம். அதேபோல க்ளைமாக்ஸ், அவ்வளவு நேரம் நாம் பார்த்த கதையோடு ஒன்றாமல், முரண்பட்டு தனித்துத் தொக்கி நிற்கிறது. லாஜிக் மீறலால் படம் முடியும்போது ஒருவித அசூயையே ஏற்படுகிறது. க்ளைமாக்சுக்கு முந்திவரை இருக்கிற ஒரு ஃபீல் படம் முடியும்போது சப்பென்று ஆகிவிடுகிறது.

ஆனால் படத்தில் பல சுவாரசியமான காட்சிகளை ரசிக்காமலும் இல்லை. படத்தில் ஜானுக்கும், ஆன்னாவுக்கும் இடையில் நடக்கும் கான்வர்சேஷன்களும், ஜான் ஆன்னாவின் நினைவுகளை ஆராயும் காட்சிகளும், மிகுந்த ரசிப்புக்குரியவை. கிட்டத்தட்ட திருடன்-போலிஸ் விளையாட்டு மாதிரி, ஜான் ஆன்னாவின் நினைவுகளை ஆராய, ஆன்னா ஜானின் நினைவுகளோடு விளையாடுவது நமது ஆர்வத்தை இன்னும் தூண்டிவிடுகிறது. ஆனால் கடைசியில், க்ளைமாக்சின் போது ஃப்பூ இவ்வளவுதானா என்று ஆகிவிடுகிறது. நாம் எதிர்பார்த்த மாதிரியே காட்சிகள் வந்து அமையும்போது ஏமாற்றம் வரத்தானே செய்யும்.

டைரக்டர் Jorge Dorado-வுக்கு இது முதல் படமாம். முதல் குழந்தை. அதனால் குழந்தை உழப்புவதை நாம் மன்னித்து விட்டு, குழந்தையின் அழகிய சிரிப்பை மட்டும் ரசிப்போம். அதேபோல நடிகர்களும் அவ்வளவாகப் பிரபலம் இல்லாதவர்கள் தான். அதனால் நடிப்பிலும் அவ்வளவாக எதையும் எதிர்பார்க்க முடியாது. இருந்தாலும் குற்றம் சொல்வதற்கில்லை. முக்கியக் கதாபாத்திரங்களான ஜான், ஆன்னா கேரக்டர்களில் நடித்தவர்கள் முடிந்தவரை சிறப்பாகத்தான் நடித்துள்ளார்கள். 4.35 மில்லியன் டாலர் பட்ஜெட்டில் உருவான படம் கிட்டத்தட்ட 1.16 மில்லியன் டாலரை மட்டுமே வசூலித்துள்ளதாக விக்கி சொல்கிறது.

இந்தப்படத்தின் பெயரைப் போலவே உள்ள Dreamscape (1984) என்ற படமும் முன்பே வந்திருந்தாலும், அந்தப்படத்திற்கும் இதற்கும் சம்பந்தம் இல்லையென்று இணையம் சொல்லுகிறது. ஆர்வமிருப்பவர்கள் அதையும் பார்த்துவிட்டு உண்மை என்னவென்று இங்கே சொல்லலாம்.

வெறும் ஒன்றரை மணி நேரமே படம். அதனால் தாராளமாக இந்தப்படத்தைப் பார்க்கலாம். பார்த்துவிட்டு இந்தப்படத்திற்கு எப்படி க்ளைமாக்ஸ் வைத்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும் என்று யோசித்துப்பாருங்கள். முடிந்தால் அந்த யோசனைகளை இங்கேயும் பகிருங்கள்.

Anna (2013) -  Don't Let Her In

அடுத்தபகுதி

-தொடரும்